Matthias and Maxime

Every generation gets its BIG CHILL; here comes the millennial version. The same dreary and self-indulgent tropes are carted out with a coating of "woke" paint - may play better the more sympathetic you are to previous iterations of "yuppies finding themselves", but this just feels like self-indulgent whining on Dolan's part about how tragic and painful it is to navigate the middle class (making himself the object of obsession for hunky Freitas is the final stomach churning shot of narcissism!)

Kendini tekrar etme pek çok yönetmenin kariyerinde rastladığımız bir semptomdur ancak bu film özelindeki sıkıntı tekrardan ziyade, üste yeni hiçbir şey koyamamakla birlikte daha önce daha iyi ele alınan temaları bir arada çorbaya dönüştürerek özensizce kullanmak. Karakterlerin sevimsizliği bir yana hiçbir gelişim de yok, filmin bir ana fikri bile yok. Ufuk açan, heyecanlandıran, güldüren, üzen, düşündüren hiçbir karakteristik özelliği bile yok.

Flat af

Çocukluk arkadaşınız size aşık olursa. 1 erkek arkadaş grubu, iddia üzerine, 1 film için erkek arkadaşının dudağından öpmesini ister. Bundan sonra 2 arkadaş arasında 1 uzaklaşma ve zıtlaşma olsa da, arasındaki duygular daha güçlenir. Film o kadar dağınık, paspal, dolambaçlı ilerliyor ki seyirciyi çok sıkıyor. Sana yanığım ama bu ateşi harlama.

Kalbimi kırıyorsun Xavier. Güzel filmler yapabilirsin sana inanıyorum. Yönetmene nasıl da babamın oğluymuş gibi akıl veriyorum herkes ayağını denk alsın ;)