In Memory of the Day Passed By

the motley folks of an old religious town. those bells!

2 Desembre 2011 - Poc ubicat estava i poc acostumat a la llangor de les narracions. les finestres, però, sempre són benvingudes (què pedant). En moment desconcertant em trobava, recordaré la trucada.

05 Temmuz 2011 & Bartas'in savas sonrasi litvanya'nin baskenti Vilnius'taki insanlarin yasadigi, sarilmasi guc yaralarin portresini ortaya koyuyor. bunu da kendi tarzi ile icimize bir tas oturtan siirselligi ile basariyor. o halkin yalnizligini, izole olmuslugunu ve caresizce kendi rutin yasamlarina devam etme cabalarini mukemmel bir yonetmenin gozundan, karelerinden izliyorsunuz. bu tip atmosferleri olusturup, bu tip duygulari seyirciye gecirebilen film sayisi ve yonetmen cok azdir.

Meditative.

Although formally similar to Aristakysian's Palms or Farrokhzad's The House is Black, the absence of any kind of narration makes it more mysterious and more abstruse. I take it as a postmodern documentary that acknowledges that any narration necessarily reduces the complexity of reality, so why not just have the camera lingering around capturing whatever there is to capture about humanity? The result is no less poignant.